Inmiddels verblijven we al weer een dagje in Lunenburg. Gisterochtend hebben we de shuttlebus naar het vliegveld genomen en na een kort vluchtje op het vliegveld van Halifax de huurauto opgehaald. In Nederland hadden we al de reservering gemaakt voor een gewone middenklasse auto maar we wilden wel graag navigatie. Groot was dus de verbazing toen we een minivan bleken te krijgen want dat was de enige met navigatie. Helaas werd er alleen geen Weiguang bij geleverd. Maar belachelijk is het wel zo'n grote auto alleen voor ons tweeen. Via de lighthouse route, waarvan we er overigens nog maar 1 vanuit de verte gezien hebben, zijn we naar Lunenburg gereden waar ik onze overnachting had geregeld. We blijven 3 nachten in de Boscawen Inn, een huis in Victoriaanse stijl uit 1888. Lunenburg staat op de Unesco erfgoedlijst en heeft een lange traditie van visserij, zeevaart en scheepsbouw. Lunenburg is beroemd om zijn houtarchitectuur en de huizen zijn fel blauw, geel, rood of groen. Ze hebben een visserijmuseum waar ze ook een prima seafood restaurant hebben. Aan kreeft zijn we nog niet toegekomen maar dit gaan we zeker en vast de komende weken een keertje eten. Vanochtend hebben we na het ontbijt eerst het plaatsje eens goed bekeken en zijn toen naar Mahone Bay en Chester gereden. Mahone Bay was zich aan het voorbereiden voor het vogelverschrikker/pompoen festival dat dit weekend plaats zal vinden. Iedereen doet hier wel zo'n beetje aan mee en heeft wel iets op de stoep of in de tuin staan. Er zijn echt erg leuke creaties bij. Chester werd in 1760 gesticht door kolonisten uit New England. Ruim een eeuw was de baai een eldorado voor piraten, smokkelaars en vrijbuiters. Tegenwoordig hebben veel rijke Amerikanen hier een vakantiehuis. Wat opvalt zijn de relatief rustige wegen en de relaxte sfeer, de mensen zijn erg vriendelijk, soms op het voor ons Nederlanders op het overdrevene af. Alles is ex-cel-lent. Het zal wel wennen.